Wanneer mijn vriendin op bezoek komt vervoert zij haar fiets in de auto. Dat is niet alleen een aanslag op haar fiets, maar ook op mijn gemoed, omdat ik begrijp dat een dergelijk mooi stukje techniek zich niet prettig voelt in zo’n krappe ruimte. De angst bestaat dat er iets beschadigt en dat doet zeer.
Mijn ongerustheid werd nog vergroot toen ik leerde dat de bewuste fiets aan haar is geschonken door haar tante. Op zich niet speciaal, ware het niet dat tante Gonda de Moeder Overste van De zusters van Liefde in Moergestel is geweest. Daarmee werd voor mij de emotionele waarde van de fiets verder verhoogd.
De oplossing: een extra fiets erbij!
Een oplossing voor mijn verstoorde gemoed werd door mij gevonden op marktplaats. Een extra fiets erbij!
Het werd een prachtige Gazelle uit 1936 met trommelremmen en stangbediening. De verkoopster vertelde dat de Koningin er nog op gefietst had. Met recht ‘een Koninklijke zit’. De remmen en de versnelling bleken na afstelling prima te functioneren en na een wonder wat werd verricht door een druppeltje olie hadden wij een nieuwe oude fiets voor in Tilburg.
De door deze actie verworven bekendheid met marktplaats had echter onverwachte consequenties welke werden geprikkeld door de advertentie ‘een transportfiets in onderdelen’. Dat ‘in onderdelen’ suggereerde een lage prijs welke op zijn beurt weer een kooplust aanwakkerde. Reddeloos verloren als een kleine jongen die met zijn neus tegen de etalageruit van de speelgoedwinkel staat te kwijlen werd de neurose geboren die mij voorbereidde voor mijn rol in het televisieprogramma ‘Help, mijn man heeft een hobby’.
De daaropvolgende problematiek wil ik u besparen, maar tijdens het therapeutisch proces richting verlichting ontdekte ik www.transportfiets.net. Een praatgroep voor lotgenoten. Dat was prettig want het gaf mij dat veilige gevoel wat je krijgt als je ontdekt dat je niet de enige bent. Wegens mijn frequent bezoek aan deze site leerde ik dat er twee soorten liefhebbers bestaan. Sommige houden het fietsen en anderen juist weer de fietsen. Enige milde rivaliteit tussen deze twee subgroepen in verband met het wel of niet fietsen wegens ontbrekende originele onderdelen versluierde enigszins de zuivere bedoelingen mijnerzijds om nerveuze spanningen te neutraliseren. In een poging eventuele escalatie in de kiem te smoren organiseerde ik ‘De Grootte Transportfietstoer’. Lotgenoten wogen het ‘apen kijken’ en integer enthousiasme tegen elkaar af en reageerden gematigd positief.
Over al dan niet originele onderdelen heb ik tenminste niemand meer gehoord.
De route begon laag en voerde naar de 90m hoger gelegen Posbank langs een fietspad wat is aangelegd in een omgeving van adembenemende schoonheid. Het adembenemende werd hier letterlijk genomen waardoor praten, door de bank genomen hét middel om zaken een plekje te geven tot een minimum beperkt. De zuivere lucht in de natuur zorgde voor genoeg ventilatie maar niet van de eigen mening. Over al dan niet originele onderdelen heb ik tenminste niemand meer gehoord.
Boven aangekomen zijn we na een korte stop om van het uitzicht te genieten verder getogen richting ‘De Carolinahoeve’ waar wij de resten van een boom vonden die wel eeuwen oud moet zijn geweest omdat het wortelstuk van een meter hoog onze volledige lunch kon bevatten. Iedereen was uitgenodigd om iets te veel zelfgemaakt eten mee te nemen zodat we allemaal voldoende en divers gelaafd zouden worden.
Rondom deze boom was er eindelijk tijd om over fietsen of fietsen te praten. De geleverde inspanning en het daarmee gepaard gaande gevoel iets overwonnen te hebben speelde de eensgezindheid in de kaart en zorgde samen met de maaltijd voor een genoeglijk samenzijn. Dynamo’s werden bekritiseerd, banden geprezen, lak moest glimmen of juist niet en een druppeltje olie deed wonderen. Dat moet een oude maar vooral wijze boom zijn geweest.
De lunch was heerlijk, maar de echte beloning na de klim omhoog kwam tijdens de rit naar beneden. Met volle teugen genietend van het zuurstofrijk lommer kreeg het adembenende een andere betekenis. Rechtop zittend hadden we ruim de tijd om op de bochtige fietspaden onze stuurmanskunsten te tonen. Daarbij liep menig rem warm en diegenen die originaliteit prefereerden en dus met een doortrapper fietsten niet zonder hilariteit konden laten zien dat ze zonder rem ook beneden in Dieren konden komen.
Daar gingen we met de pont de IJssel over. Op de rivier werd de afdaling overgoten met fietsers-latijn als was het een kermisattractie. Banden werden gesmeed voor het leven, beste weten uitgewisseld en met dit opgeruimd gemoed hebben we het laatste gedeelte van De Grootte Transportfietstoer vol gemaakt.
Gastauteur van deze post is Charles Waagenaar. Hij is het nieuwste lid van het fietsforum en een overtuigd transportfietsliefhebber. De bijdrage is een verkorte versie van het verhaal dat hij heeft voorgedragen tijdens het eerste fietscafé door het Fietsforum.